Seni kimler aldı

Bu aralar toplumsal mesaj vermek yerine hep çıkmazın içinde olan kalbime söz geçirmeye çalışıyorum. Aklımdan geçenleri eyleme geçirmek istemem otokontrol ile dursa da elimden gelen sadece bu. Aklımdan geçenleri mi demişim? Pardon kalbimden demek isteyecektim. Yazmak çok hoşuma gidiyor bu aralar. Özgür hissettiriyor bana. Sıcaktan bunalmış bedenimden damla damla ter dökülürken yazmaya engel olabilecek ne olabilir ki diyorum; sonra devam ediyorum yazmaya.

Paylaşmanın bende vermiş olduğu mutluluğu yaşayabiliyorum bir nebze de olsa. Derdini yazmak mutluluk olmuş düşünsenize. Keşke mutlu olsam da aşık olduğum çocukla, sizlerle yazımı öyle paylaşsam diyorum. elimden gelen bir şey yok ama. Aklıma zamansız gelişleri ruh halime yansıyor. Başkasıyla olan mutluluğu ben de melankoli yaratıyor. 

Neyse diyorum sonra geçiyorum. Sokakta el ele tutuşanları görüyorum sonra yine aklıma geliyor. Facebook, twitter, whatsapp... Birde şunlar olamasa o zaman ne yapardım diye düşünüyorum. Belki arada sırada halini hatırını soruyor olabilirim. Hatta sevgilinle nasıl gidiyor diye soruyorum bazen. Mutluymuş :) umarım mutluluğu daim olur. Hiç bir zaman bana karşılık vermediği için ona kin duymadım. Ama üzülüyorum tabii ki. Onun mutlu olması benim üzüntüm olsa da teselli etmiyor değil bazen beni. Çünkü onun gibi iyi kalpli birisi hakkediyor mutlu olmayı. 

Şimdi soracaksınız bana "peki neden üzülüyorsun o zaman?" diye. Bende Nazım Hikmet'in dizeleriyle cevap vermek isterim:

"Hani derler ya, ben sensiz yaşayamam, diye. Ben onlardan değilim. Ben sensiz de yaşarım; ama seninle bir başka yaşarım."

İşte tam da bunu yaşıyorum bu aralar. Bir de başkasına ait oluşu var tabii. Başkası elini tutup, kokusunu çekiyor içine. Gözlerine bakıyor, belki de dudaklarının tadına bakıyor. Onunlar film izleyip, belki de yürüyüşe çıkıyorlardır film bittikten sonra. Şu an yaz ama belki de yağmurun altında yürüyecekler birlikte. Yemek yeyip, mum ışığında geçireceklerdir belki de. Sonra sarılıp uyuyacaklardır. Sabah öperek uyandırılacaktır. Aklımdan bunlar geçerken hep şu şarkıyı dinlerim tabii: