Rıfat'ın Öyküsü 3 / Son Bölüm

Patika yolu aştıktan sonra kamp alanına varmışlardı. Kamp sezonu kapanmıştı. Sonbaharın yaprakları sarartan tutkusu kamp alanını her zamankinden daha farklı kılmıştı. Bu şahane zamanı yakalamak isteyen bir kaç kişiden bir de kamp alanını işleten yalnız adamdan başka kimse yoktu. Elli yaşlarında, yalnız bir adamdı bu. Eşini ve iki çocuğunu trafik kazasında kaybetmiş ve o kazadan sonra hayata küsen, karavanda yaşamını sürdüren yalnız bir adam. Kendini kitaplarına ve bu kamp alanının güzelliklerine adamış adamın haftada bir ve ya iki ziyaretçisi gelir, ihtiyaçlarını getirir, adamla saatlerce belki de günlerce keyifli zamanlar geçirir sonra giderlerdi.

Rıfat kamp alanını görünce sanki ilk defa geliyormuşçasına heyecanlıydı. Gözleriyle etrafı süzüyor sanki doğanın gizli bir sırrı varmış da onu bulmaya çalışıyordu. Mete ve Deniz ele ele tutuşmuş böyle bir güzelliği ilk defa görmenin tadını çıkarıyordu. Çocuklar kamp alanından içeriye doğru girmeye başladılar. Onları yalnız adam karşılamıştı. Tanıştıktan sonra yalnız adam Rıfat'a çadırlarını kurabilecek yerleri göstermişti ve karavanına gitmişti.

Kamp çadırlarını kurmuşlardı. Rıfat baktığında sadece kurulu iki çadır görebiliyordu önünde. İç ses "Ne bekliyorsun ki? Ayrı çadırlarda uyumasını mı? Rıfat iç geçirdi "Sus artık!" diye bağırmıştı birden bire. Mete ve Deniz birden Rıfat'a doğru dönerek şaşkınlıkla bakmışlardı. Mete "İyi misin Rıfat? Sanırım seni hava çarptı. Soldan soldan geliyorlar herhalde" diyerek gülümsemişti. Deniz ise kahkaha atarak "Korkuttun bizi Rıfat" diyerek alaycı bir tavırla Rıfat'a bakıyordu. Rıfat bozulduğunu belli etmeden "Başım ağrıyor ve sürekli kulağım çınlıyor" dedi. Mete "Kaç saattir ayaktayız belki bu yüzden olmuştur. Biraz dinlensek iyi olacak" dedi ve Rıfat, Mete'yi onayladı. Mete denizle birlikte çadıra girdiler. Rıfat içten içe eriyordu. Az önce yalandan söyledi baş ağrısı şimdi gerçekten başlıyordu. Mete ve Deniz kamp çadırlarında uyurken Rıfat bir ağacın dibine yaslanarak oturmuş gökyüzünü izliyordu. 

Gökyüzü... Yeşil yaprakların, dallarına sımsıkı tutulduğu ve güneşin her ışığını kırarak yere indirdiği o an... Kırılan ışık süzmeleri buğulu orman havasında Rıfat'ın yüzüne yansıyordu. Beyaz teninde ışık kaybolan gücünü kazanarak tekrar parlıyordu. Dans edercesine bir edayla göz bebekleri oynuyordu ışıkla. Işığın, yeşilin, havanın ve bu üçgen içerisinde, doğadaki şanslı canlıların fısıltıları eşliğinde, düşünüyordu sadece Rıfat. Ne içsesi, ne Mete, ne de Deniz. Şu an sadece kendisi vardı. Fakat birileri ona bir şey anlatmaya çalışıyordu. Rüzgar tenini okşuyor kulaklarına fısıldıyordu. Evet hissetti! Doğa ana bu. Belki de tabiat ana dersiniz. Ama duymak esastı Rıfat için. Aklından geçirdiklerini rüzgar sanki ona fısıldıyordu. Şimdi artık yalnız değildi. Mete'yi düşündü. Rüzgar kulaklarının arkasından hafifçe çarparak "seni seviyor." diye fısıldadı. Gereksiz yere bir gülümseme oldu Rıfat'ın yüzünde. Hayali bile o kadar güzeldi ki... Bugün Rıfat doğa ana'nın kendisine sunduğu fırsatları başarılı şekilde gerçekleştirmişti. Hayal etmeye devam etti. Güneş ışınlarının hafifçe ısıttığı yüzünü sol omzuna doğru çevirdi. Başını omuzuna yaslamıştı Mete. Gitmesine korktuğundan yüzünü hiç çevirmedi. İçses "Korkma, bu senin hayalin. İstediğin kadar görebilirsin." dedi. Rıfat fısıltıyla "Tabii ki... Çünkü elimde olan sadece hayal etmek kaldı. Hayalimde ki aşk hiç bitmedi ki?"

Güneş batmaya yakındı. Rıfat ayağa kalktı ve çadırların olduğu yere doğru dönmek için yürümeye başladı. Hemen vardı. Çadırlar çok uzakta değildi. Mete ve Deniz ateş yakmış etrafında oturmuş bir şeyler konuşuyordu. Rıfat'ı görünce birden susmuşlardı. Mete "Nerelerdeydin Rıfat? Biz de uzanalım biraz dedik ama uyumuşuz." dedi. "Bir ağacın altına oturup seni düşünüyordum." diyebilmeyi çok istedi Rıfat ama "Bir ağacın altında oturup doğayı dinledim. Hem baş ağrıma da iyi geldi." dedi ve Deniz "Vay! Bizi de uyandırsaydın keşke. Umarım sıkılmamışsındır." diye ekledi. 

Çocuklar ellerindeki malzemelerle yemek yaptılar ve yediler. Sohbetler, oyunlar, şakalaşmalar... Hepsi keyifli vakit geçiriyordu. Rıfat içten içe üzülse de Mete ile birlikte En sevdiği kamp alanında olmaktan oldukça mutluydu. Geceye doğru karavanında sıkılan yalnız adam kamp alanındaki kampçıları tek tek ziyaret ediyor, hem ihtiyaçlarını soruyor hem de sohbetlerine eşlik ediyordu. Çocukların yanına geldiğinde Mete biraz korksa da yalnız adama çabuk alışmıştı. Yalnız adam çocuklara neden burada yaşadığını ve hayatını anlattı. Uzun sohbetten sonra karavanına dönüp yattı yalnız adam. Çocukların da uykusu gelmişti. Sabah erken saatte uyanmak için anlaştılar ve uyudular. Rıfat çadırda ters uyumayı tercih etti. Çünkü çadırın giriş yerinde sadece başı açık kalacak şekilde yıldızları seyrederek uyumak istiyordu ve yıldızları seyrederek uykuya daldı.

Sabahın ilk ışıklarıyla uyandı Rıfat. Hayatında uyuduğu en güzel uykulardan biriydi. Ama kalktığında çadırın içindeydi. Gece havanın soğumasıyla birlikte uyku sersemliğiyle çadırın içine geçmişti. Çadırdan çıktı ve günün ilk aydın anlarının keyfini çıkardı ve sönen ateşi tekrar canlandırdı. Mete'nin çadırından fısıltılar gelmeye başlamıştı. Mete ve Deniz uyanmışlardı. Fakat ters giden bir şeyler vardı. Fısıltılar yerini bağırışlara bırakmıştı. Mete sinirli bir halde çadırdan çıkmıştı. "Günaydın" diyerek Rıfat'ın yanına oturmuştu Mete. Rıfat "Ne oldu, ters giden bir şeyler mi var?" dedi. Mete "Daha sonra anlatsam Rıfat." diyerek konuyu kapattı ve Rıfat da cevap vermedi. Fakat Deniz'in Meteyi üzmesi Rıfat'ın da sinirini bozmuştu.

Deniz çantasını toplamış çadırdan somurtkan halde çıkmıştı. Mete, Deniz'i görmemişti bile. Deniz sinirli bir şekilde Mete'ye yaklaşarak "Sen beni sürekli oyalıyorsun ve ben bıktım artık bundan."diyerek bağırdı. Mete "Sen beni ne sanıyorsun! Hiç bir şey umrumda değil. Bana değer vermiyorsun. Senin istediğin şey başka" diyerek cevap verdi. Deniz başını sallayarak "Öyle olsun!" dedi ve arkasını dönüp gitti. Mete oldukça üzülmüştü ve gözleri dolmuştu. Rıfat çok şaşırmış, ne yapacağını bilemez haldeydi. Mete'nin haline çok üzülüyordu.

Bir süre sonra Mete gözleri dolu şekilde ayağa kalktı ve bitap halde ormana doğru yürümeye başladı. Rıfat onu yalnız bırakmak istemeyip arkasından yürümeye başladı. Mete bir ağacın dibine oturmuştu. Rıfat da hemen Mete'nin yanına oturarak onu teselli etmeye çalışıyordu. Rıfat'ın sözleri Mete'yi sakinleştirmeyi başarmıştı. Fakat Rıfat ne yapsa da Mete aklına geldikçe hıçkıra hıçkıra ağlıyordu. Mete, Rıfat'ın kolları arasında omuzuna yaslı şekilde ağlıyordu. Rıfat belli etmese de içinde büyük bir sevinç vardı ve kalbi küt küt atıyordu. Mete'ye gördüğünden beri hiç bu kadar yakın olmamıştı. İç sesi konuştu birden Mete ağlarken "Bir kişinin en zayıf anı sevgilisinden ayrıldıktan sonraki anıdır". Rıfat iç sesiyle konuştu "Bunu yapamam! Bu haldeyken ona bunu yapamam. Şimdi olmaması onun için çok daha iyi olur" dedi ve Mete'ye döndü. Mete ağlamayı bırakmış Rıfat'ın omzunda gözleri dalmış şekilde düşünceli gözüküyordu. Rıfat "Mete! Yeter artık kendini üzdüğün. O sana göre biri değilmiş işte buna sevinmelisin. Çok daha geç olmadan baştan ayrılmanız sizin yararınıza oldu. Zira seni kullanmak isteyen birisinden ayrılmana üzülmemen gerekir. Sen daha iyilerine layıksın ve daha iyisini bulacağına eminim" dedi. Mete çatallı bir sesle, yarım ağız konuşarak "Ben onu gerçekten çok sevmiştim. Benim için farklıydı. Nereden bileyim böyle olacağını? Her gün geçtikçe bana daha çok yakınlaşıyordu ve onu tanımaya başlıyordum. Tamam anlıyorum, belki benlik değildi ama ne bileyim işte beni ona çeken bir şey vardı. Ama o bunu göremedi. Daha çok her gece birlikte olmayı istiyordu. Ben de bunun olmayacağını söylüyordum. Onu deniyordum, mesaj vermek istiyordum. Dün gece de artık son şansı oldu. Bu sefer çok ileri gitti. Ben de onunla birlikte olmak istiyordum ama henüz zamanı değildi." diyerek başını önüne eğmişti

Bütün gün Rıfat ve Mete ormanda dolaştılar. Gün batımını beraber izlemişlerdi. Gün batımını bitiren güneşin batması değil yağan yağmur olmuştu. Yağmur ıslatmıştı her tarafı. Rıfat ve Mete kamp alanına dönene kadar baya ıslanmışlardı ve hafif de bir rüzgar vardı. Kamp alanına vardıklarında yalnız adamdan havlu alıp kurulandılar. Yağmur durmuştu ancak gece her ihtimale karşı kamp alanının cafe tarafına geçtiler ve cafenin üstü kapalı bahçesine sığındılar diğer kampçılarla beraber. Rıfat yağan yağmurdan etkilenmişti ve öksürmeye başlamıştı. Rıfat çok çabuk hastalandığı için yağan yağmur onu etkilemişti. Rıfat'ın öksürüklerinden sonra Mete "Rıfat iyi misin? Kötü öksürmeye başladın." dedi. Rıfat "Yağmur yüzünden olmalı. Sanırım çadıra gidip kendimi ısıtsam iyi olacak. Zaten yarın son gün ertesi sabah dönüş yoluna koyuluruz. Abartılacak bir şeyim yok" dedi ve çadıra doğru yöneldi. Çadıra geçtikten sonra arkasında Mete Rıfat'ın yanına gelerek "Bu gece yalnız uyumak istemiyorum. Yanında uyuyabilir miyim Rıfat?" diye sordu. Rıfat şaşkınlığını gizleyerek "Tabii gelebilirsin" diyerek yanına çağırdı ve uzandı Mete Rıfat'ın yanına. Rıfat öksürmeye devam ediyordu. Neyse ki bir müddet sonra sustu ve uykuya daldı. O kadar yorgun hissediyordu ki kendini Mete'nin yanında olması, uyumasına engel olmadı.

Sabah ilk Rıfat kalkmıştı. Yanına baktı ve yüzünde bir gülümseme oluştu. Yanında Mete'nin uyuyor olması onu çok sevindirmişti. Mete'yi uyandırmadı Rıfat. Onu izlemeyi tercih etti. Yavaşça boynuna doğru eğildi Rıfat ve Mete'nin uyurken ki mırıltısını dinledi. Biraz daha eğildi boynuna doğru bu sefer Mete'nin kokusunu çekti içine. O kadar çok çekti ki içine nefesini, birden, kendine hakim olamadan öksürmeye başlamıştı ve Mete uyanmıştı öksürüğün sesine. Mete'nin ilk tepkisi "Rıfat! Neyin var? Hiç iyi gözükmüyorsun" şeklinde oldu. Rıfat bir süre öksürmekten cevap verememişti. Bir süre sonra öksürüğü dindi ve gülümseyerek "Günaydın" dedi Rıfat. Mete de kahkaha atarak "Sana da günaydın. Öksürmekten konuşamaz hale geldin. Yarın şehre gittiğimizde ilk yapmamız gereken şey hastaneye gitmek. Tamam mı?" dedi ve Rıfat onaylar şekilde baş salladı.

Mete düne nazaran daha iyi görünüyordu, Rıfat'la zaman geçirdikçe daha da iyi oluyordu. Kampın bu son gününde zamanlarını iyi değerlendirmişlerdi. Bugün Rıfat'ın tam da istediği gibi bir gün olmuştu. Hayalini kurduğu kamp günlüğü buydu. Mete'yle baş başa bir gün geçiriyordu ve hayatının en güzel gününü geçirdiğinden de emindi. Günün yorgunluğunu Mete'nin ağladığı ağacın dibinde son bulmuştu. Başbaşa ağacın dibinde güneşin batışını izliyorlardı. O kadar muhteşem bir görüntü vardı ki ikisi de sanki sarhoş olmuşlardı. Oldukları nokta kamp alanının en uç noktasıydı. Buradan daha ileri gidemezlerdi çünkü oturdukları yerden 5 metre sonrası uçurumdu. Doğanın yeşilliğini tam anlamıyla görebiliyorlardı. Güneş ufuktaki tepenin arkasından yavaş yavaş batıyordu. Hava hafif kızıldı. Rüzgar şiddetini biraz arttırmıştı. Uçurumdan, ufuktaki tepeye kadar olan orman, rüzgarın etkisiyle dalgalanan bir çarşaf gibiydi. Rüzgarın etkisi ağaçların yapraklarını çıngıraktan çıkan bir sesmiş gibi tüm doğaya yayılmasını sağlıyordu. Sararan yapraklardan bir çoğu rüzgara dayanamayıp kendini çekim kuvvetinin gücüne bırakıyordu. Güneşin kızıllığı ile sonbaharın sarısı önlerinde dans ediyordu. Bu sefer Rıfat, Mete'nin omzuna yaslamıştı başını. Rıfat öksürmeye devam ediyordu. Rıfat her öksürdüğünde Mete'nin içi gidiyordu. Aman Tanrım! Mete'ye daha önce hiç böyle bir şey olmamıştı. Birden bire Rıfat'ın iç sesi devreye girdi "Hadi Rıfat neyi bekliyorsun daha? Sevdiğini söylemenin tam zamanı şimdi. Bırak şu gereksiz gururları. Aşkın bahanesi olmaz. Söyle artık!" Rıfat bir şey demedi. Biraz daha Mete'nin Omzunda dinlenmeye razıydı. Bugün onların kamptaki son günüydü.

Mete elinde bir şey hissetti. Bir yağmur tanesi... Yağmur başlamıştı yine. Bu sefer güneş tepenin ardından parıldamaya devam ediyordu. Mete Rıfat'a dönerek "Rıfat kalkalım istersen. Yağmur başladı. Öksürüklerinde arttı daha çok hastalanacaksın. Zatürre olacaksın. Sana bir şey olsun istemem." dedi. Rıfat son anlarının olduğunu düşünerek "Biraz daha kalalım lütfen Mete. Bu anın keyfini çıkartmak istiyorum" deyince Mete Rıfat'ı kırmadı. Rıfat, Mete'nin omzundan başını kaldırarak yüzüne baktı. "Mete sana söylemem gereken bir şey var." Şiddetli şekilde öksürerek ve cümleleri bölünerek "Mete ben... Şey!.. Ben seni ilk gördüğüm andan beri hoşlanıyorum. Fakat sana bunu söyleyemedim. Kampta söylemeyi planlıyordum. Biraz geç oldu. Seni Deniz'le görünce... Biliyorsun işte..." dedi. Mete çok şaşırmamıştı. Çünkü Deniz kamptan gittikten sonraki yakınlığını Mete hissetmişti. Mete işaret ve baş parmağıyla Rıfat'ın çenesinden tuttu, başını biraz daha kaldırdı. Gözleri daha yakındı birbirlerine. Göz göze bakışıyorlardı. İyice yakınlaşmışlardı. Rıfat arada öksürmek için yüzüne çeviriyordu. Dudakları birbirine daha da yakındı artık. İkisi de gözlerini hiç kırpmıyorlardı. Tam öpüşeceklerdi ki ikisi de birbirine sarıldılar. Kokularını çektiler ikiside. Ayrıldılar ve ilk cümle Rıfat'an gelmişti "Seni seviyorum." Mete "Ben de seni seviyorum." dedi ve Mete kollarını açtı, Rıfat'ı sarak oturmaya devam ettiler. Rıfat, Mete'nin kolları arasında başını omzuna yaslayarak bu güzel anın tadını çıkarıyordu. Mete Rıfat'ı izliyordu. Büyük bir sessizlik vardı doğanın çıkardığı sesler dışında. Yağmur ve rüzgar bu aşkı kutlarcasına inanılmaz bir senfoni gerçekleştiriyorlardı. İkisi de bu senfoniye dalmıştı.


Bir müddet sonra güneş gücünü tepenin ardından batıp gücünü yitirmeden önce gökkuşağı oluşmasına sebep olmuştu. Mete gökkuşağını görünce büyük bir heyecanla Rıfat'a dönerek "Rıfat! Rıfat bak Gökkuşağı. Gökkuşağı, aşkımızı karşılıyor galiba." dedi. Fakat Rıfat cevap vermemişti. Rıfat yağan yağmurun etkisiyle iyice hastalanmış ve kendini zatürrenin kollarına bırakmıştı. Mete ısrarla Rıfat'a doğru bakıp uyanmasını bekliyordu. Elleriyle yüzüne dokunup, başını sallayıp uyandırmaya çalışıyordu. Mete'nin gözünden yaşlar gelmeyi başlamıştı. "Rıfat!.. Ne olursun uyan. Cevap ver bana. Rıfat uyan!" artık her şey anlamsızdı. Mete ne yapacağını bilemiyordu. Hıçkırarak ağlamaya başlamıştı. Rıfat'ın başı dizindeydi. Elleri Rıfat'ın başında doğaya haykırıyordu. Artık her şey için çok geçti. Önce gökkuşağı kaybolmuştu. Sonrasında güneş tüm gücünü yitirmişti. Bağırışları yalnız adam duyup gelse de, hastaneye kaldırsalar da Rıfat'ı hiç bir şey kurtaramamıştı. Zavallı Rıfat... Aşkının daha ilk anlarında kaybolmuştu ya da Mete'yi ilk gördüğünden itibaren başlayan aşkı bitmişti. Olayların bu haddeye kadar gelip ölümüne neden olan şey neydi?  Mete'nin keyifli zaman geçirmek için Rıfat'tan kamp ayarlamasını istemesi mi, yoksa Rıfat'ın Mete'ye duyduğu aşktan baş başa güzel zaman geçirmek istemesi mi? Rıfat'ın Mete'ye aşkını ilan etmesi için kamp ayarlaması mı, yoksa baş başa olamadıkalrı için Rıfat'ın yalnız başına ağacın dibinde oturup dönüşte ıslanması mı?

Soruların da önemi yok artık. Geriye kalan dram sonsuza dek Mete'nin kalbinde büyük bir boşluk yaratacaktı. Mete o günden sonra Rıfat'ın her ölüm yıl dönümünde, oturdukları o ağacın olduğu yere gelir ve önce Rıfat için sonrasında gökkuşağı çıkması için dua ederdi. Kimi zaman gökkuşağı çıktığında Rıfat'ın kendisini gördüğüne ve yanağına bir öpücük kondurduğuna inanırdı. Mete Rıfat'ın ölümünden sonra hiç bir zaman aşık olamamıştı. Rıfatla bu kadar kısa zaman geçirmesine rağmen her gün fotoğrafına bakar aşkı daha da büyürdü. Mete aşkından hiç bir zaman sapmamıştı. Bir gün yine Rıfat'ın son nefesini verdiği o anda gökkuşağı belirmişti. Gökkuşına doya doya baktıktan sonra Mete uçurumun kenarına gelip kendini gökkuşağının kıllarına bırakmıştı... ve böylece bir aşk daha sone ermişti.

peki bunları kim anlatıyor?
Merhaba... Ben bu aşktan geriye kalan tek şey; iç ses...